Freyja Haraldsdóttir

Það er svo skrítið hvað við tökum eðlileikanum sem við skilgreinum sjálf sem sjálfsögðum hlut. Við göngum flest að því vísu að koma heim til fjölskyldu okkar þegar við komum heim eftir góða eða erfiða dag, sofa í rúminu okkar, að hafa atvinnu eða vera í námi, fara í sturtu þegar þörf er á og eiga föt til skiptanna inn í skáp.

Þrátt fyrir að mér líki vel fjölbreytt dagsskipulag og víðtæk vinna er ég á ákveðin hátt mjög háð mínum eðlileika. Ég þarf að hafa ákveðna hugmynd um hvað er að fara að gerast á morgun, hvar ég verð og ca. með hverjum. Ég stíg oft þau feilspor að detta mikið inn í framtíðarpælingar og sekk stundum svo djúpt í þær að ég er búin að þaulskipuleggja næsta ár í huganum en ekki endilega kvöldið í kvöld, eða daginn á morgun. Það má í raun segja að öll púsl í púsluspili lífsins verði flest að vera á réttum stað eða að ég sé nokkuð með það á hreinu hvar hin eigi að vera.

Á síðustu vikum hefur virkilega reynt á þolinmæði mína gagnvart óreiðu í eðlileikanum. Ég er að flytja og þurftum við að afhenta húsið áður en við komumst inn í það nýja. Ég hef búið hjá frábærri vinkonu á meðan. Á þessari viku sem ég hef ekki ,,átt" heimili hef ég verið frekar geðfúl og pirruð. Ég veit aldrei hvar ég gisti næstu nótt, hvort ég sé búin að ,,klára" hreinu fötin mín og hvenær ég get komið mér fyrir. Ég er þó að flytja á morgun í íbúðina og í fyrsta skipti verð ég út af fyrir mig.

Fyrir nokkrum vikum hélt ég að ég yrði ekki í vinnu í sumar og kveið því mjög en í þann mund sem ég var að ná að heilaþvo mig af því að það yrði allt í lagi fékk ég dásamlega vinnu og annað mjög spennandi verkefni.

Í sumar verða talsverðar breytingar í hópi aðstoðarkvenna minna eins og gengur og gerist í lífinu og mun ég því fá inn í líf mitt nýjar aðstoðarkonur sem þurfa að aðlagast mér og ég þeim.

Allt þetta og margt fleira hefur rutt til púsluspilinu og skapað óöryggi sem ég þekki vel af lífsins leið en líkar ekkert sérlega við. Samt sem áður minnir þetta mig á hvað lífið er óstöðugt en spennandi og hvað það sem þótti sjálfsagt í gær, er það ekki endilega í dag. Öll þessi atriði hér að ofan eru í raun vandræðalega smávægileg en margir eru að glíma við mun meiri, erfiðari (og jafnvel sársaukafulla) óreiðu sem það sér ekki fyrir endan á. Í raun ætti ég að vera ánægð með þessa reynslu því hún stækkar þægindahringinn og minnir mig á að þó púsluspilin séu ekki í röð og reglu þá er ég hér - og ég stjórna því hvort ég láti það fara í taugarnar á mér eða ekki. Í raun felast allar breytingar í að sum púsl víkja eða færa sig fyrir nýjum púslum. Þessi nýju púsl og þau sem fóru á annan stað eru í raun ný tækifæri og möguleikar. Það er því í raun hrein og klár hugsanavilla að breytingar og tímabundin óreiða séu af hinu slæma - í raun er bara verið að opna nýjar dyr og fleiri glugga.

Tvisvar í þessari viku hef ég verið í Norðlingaskóla með fræðslu fyrir 1.-6. bekk en nú eru svokallaðar jafnréttissmiðjur og var ég að fjalla um jafnrétti með tilliti til fötlunar. Nemendum er skipt upp í hæfilega stóra hópa sem mér finnst alveg frábært því þá finnst mér ég ná að skapa meiri nánd og öryggi, auk þess sem ég get horft í augun á nemendum þegar þau eru að segja frá eða spyrja spurninga. Allir hóparnir hingað til hafa verið draumahópar, iðað og ruggað hæfilega mikið í stólunum, sýnt mikinn áhuga, hlustað af athygli, spurt af hreinskilni og sagt dásamlegar sögur af sjálfum sér hvort sem það tengist efninu eða ekki.

Ég átti skemmtilegt samtal við einn nemanda í dag að loknum fyrirlestrum sem mér langar að deila með ykkur. Til að það skiljist almennilega verð ég að taka fram að ég sagði frá að ég væri með fjórar aðstoðarkonur sem skiptust á að vinna hjá mér.

Nemandi (líklega um 8 ára): Mér finnst þú alveg ótrúlega heppin.

Ég (ánægð með þetta sjónarmið): Já, ég veit það, ég er rosa heppin.

Nemandi: Ég er sko ekki með svona aðstoðarkonur eins og þú - ég væri sko til í það!

Ég: Já, þær eru frábærar.

Nemandi: Hvað gerist ef þær eru veikar? ... já, þá kemur bara sú sem er númer tvö.

Ég: Já, stundum er það þannig en stundum getur engin leyst af.

Nemandi: Af hverju kemur ekki bara sú sem er númer tvö í röðinni? [bendir á aðstoðarkonu] - Númer hvað er þessi?

Mér finnst æðislegt, í eins mikilli einfeldni og þessari, hvað er mikil rökhugsun. Þó það sé ekki ,,æskilegt" að númera okkur mannfólkið þá væri þannig hægt að skipuleggja hlutina svo miklu betur, eins og þessi unga manneskja bendir réttilega á.

Ánægjulegast af öllu var þó, að því markmiði var náð, að það að þurfa á aðstoðarkonum að halda var orðið eftirsóknarvert!!

- Freyja Heppna Haraldsdóttir!